رد پای مسیح درکوه خواجه ی سیستان

به نام خداوند جان وخرد

گندم پرس:دوستی و دلبستگی مابه سیستان و ایران سربلند سر فراز از امروز نیست، مهری است که از گذر سالهای دور بر جان وتن ما و فرزندان مان نشسته و این را از روان خرد مند مادران و پدران مان به یادگار داریم. اگر دیرینگی این دوستی و مهرورزی دور و دیر را باور ندارید، کتاب تاریخ سیستان ملک الشعرای بهار را دوباره ببینید. در آغاز نوشتار ماندگار خویش از برجستگی های سرزمین مادریش بر سرزمین های دیگر،برای فرزندان آمده و نیامده نوشته است.

آدم(ع)نوح(ع)سلیمان(ع) همه را به سیستان پیوند می دهد،که برای مردم سیستان از خداوند هستی ها فرجام نیک خاسته اند و براین باور است که نام پیامبر خاتم(ص) نیز برای نخستین بار بر زبان مردم سیستان رفته است و مردم ، از پیش چشم به راه آمدنش بوده اند و از همین روی سیستان را به صلح بدادند.. این نگاه و نگرش پر منزلت به سیستان تنها از نویسنده ی پر شور تاریخ سیستان نیست.

فرخی نیز در جایی که به سرزمین مادریش می نگرد، آن را بزرگ و بلند جایگاه می بیند: 

شهر من شهر بزرگ است و زمینش نامدار

مردمان شهر من در شیر مردی نامور..

پیشتر از فرخی نیز یعقوب لیث صفاری ،که برای داد و افزودن گستره ی فرهنگ و زبان سیستان برخاسته بود…

اما این گفتار، این گفتار پیش رو نه تازه است و نه از من، دیگران بسیار پیشتر از من گفته و نوشته اند که «بازشناسی و راست بودی حضرت مسیح نیز به سرزمین سیستان باز می گردد» انجیل متی  آیات یکم تا دهم روایتگر سه دانشمند مجوس است که از شرق،با راهنمایی ستاره یی، برای دیدار مسیح تازه زاده شده به بیت الحم رفته اند و پس از دیدار ،باور آورده و هدایای خویش را برو او گذراده اند .

در تفسیر لاتین نوشته شده بر انجیل متی با نام«کار عالی منسوب به متئو»این کوه با کوه خواجه سیستان برابر دانسته شده است. باز خانی این روایت ، باز خانی رازهایی است که به فرازه فرهنگ و فروزه ی درخت گشن بیخ و بسیار شاخ تمدن ایران سربلند و سرفراز باز می گرددکه بر اندیشه ها و باورهای مردم گیتی اثر گذاشته است. دکترین مسیحیتِ پسین، راستی و درستی مسیح(ع) را از پذیرش دانایان و بخردان ایران زمین و از سرزمین هیرمند فرمندبر گرفته اند. 

زایش مسیح(ع) بر همگان خوش باد…

علیرضا خسروی، کارشناس میراث فرهنگی … زابل