گـــنـدم خـــبـر : در پی انتشار خبر تعطیلی مرکز سوانح سوختگی شهرستان زابل که تنها دو روز است که از افتتاح آن به دست وزیر محترم بهداشت می گذرد واکنشهای فراوانی را شاهد بودیم.

 

 

تا به کی سکوت و تا به کی تحمل؟؟!!

 

 

مسئولین دانشگاه علوم پزشکی شهرستان زابل و شخص آقای دکتر نصیری می بایست در این زمینه پاسخگو باشد.

 

 

متاسفانه در چند وقت اخیر از دانشگاه علوم پزشکی زابل و سیستم مدیریتی جناب آقای دکتر نصیری قصور و کم کاری های فراوانی را مشاهده می کنیم.

 

 

فراوان بر این ایرادات سکوت کرده ایم تا شاید رفع گردد و به نام تخریب تعبیر نگردد…

 

 

سکوت نمودیم تا شاید هر یک از رجالِ پشتِ میز نشین که نامِ مبارکِ مسئول را فقط! یدک می کشند متوجه اشتباهاتِ خویش گردند و وظایفشان را به نحوِ احسن انجام دهند؛

 

 

اما هر روز که می گذرد رجالمان پراشتباه تر از گذشته با سینه ای ستبر و اقتداری مثال زدنی پایشان را بر پدالِ قصورات چنان فشار می دهند که لنت و ترمزِ هیییییچ نقدی جلودارشان نیست!!

 

 

کاش مسئولینِ دانشگاهِ علوم پزشکی یک نگاه اجمالی و خیلی خیلی مختصری به سیستم تحت مدیریت شان می انداختند و یک جمع بندی کلی از خوب و بدِ موجود دستشان می آمد!

 

 

یقین میدانم اگر چنین می کردند خودشان متوجه عمق فاجعه می شدند و داوطلبانه کلیدِ زنگ بحران را می فشردند و از پشت میز ریاست به پناهگاه منزلشان تا به ابد نقل مکان می کردند!!

مدیر محترم…

برادر بزرگوار…

جناب آقای دکتر نصیری محترم؛

 

این رسمِ مدیریت و رهبری نبوده و نیست.

 

 

چگونه است که بر این همه ایراد و نقصانهای موجود در زیرمجموعهٔ تحتِ مدیریت تان سکوت کرده اید؟!

 

 

باور بفرمائید مردم دیگر طاقت شان بسر آمده، شما و دیگر مسئولین و پرسنل مشغول در جای جای سیستم دانشگاه علوم پزشکی شهرستان زابل می بایست:

 

_ بیش از هر شخص و فرد دیگری…

_ بیش از هر مدیر و مسئول دیگری…

 

پویایی و فعالیتِ مثمرِ ثمر داشته باشید.

 

 

شما سروران گرامی می بایست تلاشتان، فراتر از دیگرِ مدیران باشد، چرا که شما با دردِ ملت سر و کار داشته و دارید؛

 

 

این دردِ ملت است که فریاد می کند!

 

 

کافیست کمی تامل کنید! مردمِ مظلوم و محروم و رنج دیدهٔ سیستان، با تحملِ بارِ هزاران مشقت و گرفتاری آنزمان که به شما مراجعه می کنند دیگر به نقطهٔ صفر رسیده اند!

 

 

نقطه ای که دیگر برایشان آن درد، قابل تحمل نیست و به ناچار و به جهت اینکه بتوانند دیگر بار غمِ نان را متحمل شوند و در جستجویش باشند بدنبالِ درمان یا تسکینِ دردهای شان در پیِ شما می آیند!!

 

 

جناب آقای دکتر نصیری:

باور بفرمائید این ملت ما توقع شان بسیار بسیار اندک ست و با مشاهده کوچکترین اقدامی، قدردانِ آن خواهند بود و زبانِ ستایش شان از زبانِ نقد و گلایه شان تیزتر و پیشتر است.

 

 

در پایان خاطر نشان می کنم ما و همه مردم قبول داریم که هستند مدیران و پرسنلی که به وظایف خود و درد مردم آگاهند و از ایشان به جهت این فهم و بینشِ کاری صمیمانه تقدیر و تشکر می کنیم و از محضر شما و دیگر همکاران محترم تان در جای جای دانشگاه علوم پزشکی زابل خواهشمندم کمی به دردهای مردم بیندیشید و بیش از آن بر غمهایشان نیفزایید و بزرگترین نیکی ها را با رضایت خدا و بندگان خدا برای خویش بستانید.

 

و من الله التوفیق
ارادتمند حامد معلم بندانی