توسط : گندم پرس: تجربه ی تلخ ایجاد شهر رامشار در کنار شهر زابل بعنوان مادر شهر ، جهت هدایت سر ریز جمعیت زابل به این شهر جدید یکی از تجارب تلخ منطقه ی سیستان است.
میلیاردها تومان بودجه ی کشور بدون برنامه ریزی مدون و شاید هم بصورت غیر کارشناسی به این منطقه سرازیر شد تا جمعیت رو به رشد زابل به سوی این منطقه هدایت شود. ولی با وقوع خشکسالی و بسته شدن مرز جمعیت پیش بینی شده که قرار بود درفاصله ی سالهای ۱۳۸۲ تا ۱۴۰۰ در ۴ مرحله به ۰۰۰/۶۰ نفر برسد، بجای رامشار به گلستان و خراسان رفتند.
طرحی که با گذر از جاده زابل-زاهدان افسوس را بر دل مردم می آورد و داغی را تازه می کند، خانه هایی که بدون سکنه مانده و بر ادامه ی ساختشان نیز هنوز، اصرار ورزیده می شود، در حالیکه هیچ توجیه عقلی و اقتصادی بر ادامه ی این اشتباه وجود ندارد، کماکان ساختمانهای خالی از سکنه اش بیشتر و بیشتر می شود.
چرارامشار،شهری متروکه در کنار شهر سوخته+تصاویریی اینکه چرا بجای هدر رفت سرمایه های ملی در این برهوت، این ساخت و سازها در خود شهر زابل یا حومه آن صورت نمی گیرد تا پناهگاهی برای جوانان شود یا جایگزینی بر خانه های خشتی و گلی روستاییان و اینکه چرا برای ساخت پارک و آسفالت کوچه و خیابان در رامشار بودجه هست ولی برای خود شهر زابل نه و سوالات فراوانی که وجدان های بیدار باید جوابگوی آن باشند، بسیاری از اذهان را آشفته می سازد.
