به گزارش گـــنـدم خـــبـر به نقل از نی زار، بازار سیاه آثار باستانی از جمله بازارهایی است که به دلیل سود هنگفت و زحمت کم توجه افراد سودجو را به خود جلب کرده و هر روز به تعداد کسانی که به این شغل روی می آورند افزوده میشود. رویای ایرانی یک شبه پولدار شدن قدمت کهنی دارد و هر جا نویدبخش تحقق ثروت های هنگفت بادآورده باشد سودجویان نیز به آن روی می آورند.
در گذشته به دلیل عدم دسترسی به تجهیزات مدرن گنج یاب و فلز یاب دسترسی فعالان عرصه بازار سیاه عتیقه جات محدود بود و میزان اطلاعات به دست آمده از بومیان ، حدس و گمان ،شانس دست یابی به میراث جا مانده از سده های گذشته و حتی تمدن های ایران باستان را مقدور می ساخت.
اکنون با دسترسی آسان به تجهیزات مدرنی که به راحتی جهت یافتن معادن خرید و فروش می شود امکان یافتن آثار باستانی نیز افزایش یافته است.
برای اطلاع از وجود بازار سیاه عتیقه جات در کشور کافی است تا نصف روز خود را صرف جستجو برای یافتن حداقل یکی از این افراد کرده و با پرس و جو از اطرافیان اثری از آنان بیابید. آیا کسی را میتوانید بیابید که تا کنون در محافل خصوصی خود از خرید و فروش و یا فعالیت سودجویان عتیقه مطلبی نشنیده باشد؟
عتیقه های موجود در بازار سیاه از کجا تامین می شود و چرا قوانینی که در این باره وصف شده اجرایی نمی شود؟ چرا علیرغم پاداش برای یابندگان آثار باستانی همچنان بازار سیاه به کار خود ادامه می دهد و این آثار با قیمت های هنگفت و سودهای سرشار توسط واسطه ها و دلالان عتیقه دست به دست می شود؟ مقصد اصلی این آثار کجاست؟ آیا همه این آثار راهی موزه های خارجی شده یا علاقمندانی هم در داخل کشور دارند؟
مقصد نهایی میراث ارزشمندی که از تاریخ پر افتخار نیاکانمان در دل این خاک و ویرانه های باز مانده از گذشته های دور و نزدیک مدفون مانده ، هر کجا باشد چندان فرقی نمیکند چون این سرزمین فرصت بهره برداری از ثروت اجدادی و تاریخی خود را از دست می دهد. در دورانی که یک جام به ظاهر معمولی و ساده تاریخ پیدایش اولین ها را عوض می کند از بین رفتن ، پنهان کردن و از دست دادن هر قطعه ی باستانی خیانتی بزرگ به این آب و خاک ، تاریخ و فرهنگ و مهمتر از همه به سنت اجدادی و افتخارات احتمالی است که به دست آورده و ما به نیت سود جویی بیشتر آنرا از چرخه تحقیق و ثبت جهانی آن خارج می کنیم.
کم کاری مدیران میراث فرهنگی استان سیستان و بلوچستان در حفظ این میراث گرانبها قابل اغماض نیست. طبق تحقیقات نگارنده و آنچه در طول سالیان فعالیت رسانه ای و پیگیری رخدادهای مرتبط با این حوزه شاهد بوده ام میراث فرهنگی همواره یک گام از سودجویان عقب تر بوده اند و زمانی از وجود فاجعه مطلع شده اند که میراث این سرزمین ربوده شده و ربایندگان بدون ردپایی برای جولان در بازار سیاه و چرخش مالی بیشتر به پناهگاه های امن خود رفته اند.
ادامه دارد…
