به نام خداوند جان و خرد
کزین برتر اندیشه برنگذرد
نگر تا که این نامه ی جاودان
درفشی بود بر سر بخردان
از آنجا که در هزار سال پیش ازین شاهنامه کتابی بوده که فرهنگ ایرانی را به جهان ادبیات نمایانده و زبان پارسی را یکصد سال بعد از محمد بن وصیف سیستانی حیاتی دوباره داده ،جمعی از ادیبان ادب پرور سیستان برآن شدند تا برای ترویج و نگاهبانی ازین آیین نیک ،انجمنی به نام “یزدان دادشاهپور ” اولین راوی شاهنامه که در سال ۳۴۶ در طوس می زیسته، در سیستان پی افکنند.
انجمن” یزدان دادشاهپور” که به کوشش استاد جواد اویسی بنا شده در روز چهارشنبه هر هفته ساعت ۱۷ الی ۱۹ در محل اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی دفتر انجمن شعر و ادب ازاد سرو سیستان با موضوع ، شاهنامه پژوهی ،شاهنامه خوانی و نقالی برگزار می گردد.
این پیشامد فرخنده را به فال نیک می گیریم و برای بانیان آن پیروزی در ادامه مسیر را آرزومندیم.
ادب نامه سیستان و بلوچستان
داود مختاری – 94/05/30
این بی ترانه ،کویری
چه به روزگار این شهر بلاتکلیف آمده است
که نه عیش انارستان هایش را به یاد دارد
نه می تواند از این کبودی با بوق و کرنا بر آمده بالا برود
دست ماه را بگیرد
وبا خود بیاوردسرسفره بی تکلف نیلوفر.
چه به روزگاراین مردم بی ترانه آمده است
که نه نام نجیب نیاکان شان را به یاد می آورند
نه وقتی از مزار ملایک پر ریخته می آیند
از کهکشان بوسه و سلوک چلچله ها
حرف می زنند
چه به روزگار این درخت کوژ و کویری آمده است
که نه احتمال نغمه گلبویی
احوال نیم روزی اش را باز می پرسد
نه به جراحت کودکانه سنگی
از خنده ریسه می رود و
می زند به سیم آخر شیدایی
اگر هنوز
ما را محرم ملایک و راز دار ماه بدانید
همین بغض های ناگزیر هم به شما خواهند گفت
چه بر سر این روزگار بی اعتماد آمده است
استاد عباس باقری
دم روباه قشنگتراست
یا دم اسب
اگر”بروسان “بود,می گفت
دم روباه
شعله ی ناز آتش نادیده است
اگرمنم که می گویم
دم اسب
باران تنداست
عین یک رگبار
مباد برادرم
در این تشبیه
سر بخوری
مباد
چرا که می دانم
در آتش که می روی
می رهی
به یک دو سه گام
فقط نمی دانم
تا کجا می روی
زیر این باران
مهدی مشایخی. م-ماهو
پیچک پوشیده ای تا درخت صدات کنم
اینجا
جهان بر پشت گودال های سر مست لبخند می زند
و
خدا
بر فراز سپتامبرهای یخ زده بادکنک هوا می کند
تساوی بر قرار است
انگشتانم به اشاره آلوده اند
و تو هنوز پر در نیاورده ای تا پروازت کنم
سیم های خاردار هنوز همان آدرس های ننوشته اند
که
هی
تکرارشان می کنم
تا فراموشم شوند
آب از سر اقیانوس گذشته است
و من انعکاس لیوان های شکسته را برای تمام آب های جهان خندیده ام
جهنم هنوز چراغانی است
و جا خالی درختها با تیر چراغ برق پر می شوند
طیبه گلزایی
خواهش پنجره شب
در فصل زنان ولگرد
پیاله پیاله خون
بر سر سجاده تنفر
تف می کنم
من طرح,زنی را در قفس بو می کنم
که شانه ھایش
با نردبان مطربان دین
به آغوش فرشته ھا
حراج می شود
من خواھش روحی که در پنجه کرکس
دست و پا می زند
هی بنواز
من نبض نت موسیقی موسی بلوچ
در سکوت بهار تهران ھستم
آنجا که انور
سبد سبد قافیه
در ریه های بلوچ
با حواس شعر منتشر کرد
سرود و ترمه و تنبور تارتاتاری
و رود و نغمه و نی نامه های چاهانی
و شعر و هالو و لاڈو و رقص سیستانی
و من که پَتّو گنوکوں بلوچ چستانی
من تخیل روانی پیرزنی
در پیشانی آیینه ای ھستم
که ھر روز زخم می چروکد
شرارت چشم ھای جادوگر
تازگی ندارد
شیطان از قرن نوح
خواھش خواھش خون
در رگ ھای متلاشی شدہ زمین جاری کردہ بود
من دو تکه لب در سینه انگور نذر کردہ ام
آنگاه که در آغوش تو
به بلوغ برسم.
علی اصغر رحماندوست
چقدر زیباست اشعار شاعران سرزمینم.
چه تصاویر زیبا و مضامین جالبی در این اشعار بکار رفته است که شاعر را همیشه استوار و خواننده را به تازگی در درون شعرها
نگه می دارد.
بی شک اشعار شاعران بزرگ در کنار شاعران جوان بخصوص سرکار خانم گلزایی این حس را برمی انگیزد که اینده شاعران جوان روشن و ادامه دهنده راه بزرگان خویشند .و همت می طلبد که بزرگان فراموش نکنند هر انچه را جوانان می کارند .زیرا چه هر خود دارند که زیبایی تمام در بین جوانان امروز دست به دست می گردد .طبعا نسل های بعد هم نیاز به تمام این نوشته دارند .
بازهم در پایان نمی توان از
سرکار خانم شهنوازی
این اسطوره شعر سیستان سرور بانوان شاعر این دیار
یادی نکرد .
چون زحمات ایشان برای رشد و تعالی شعر دراین دیار
برابر چندین اداره فرهنگی است .
ممنون
درود بر شما برادر خوبم و سپاس از لطف بی اندازه تان
این برگ با تلاش همه ی شاعران به خصوص جناب مختاری رییس محترم انجمن شعر و ادب آزاد سرو سیستان پا گرفته و من قدردان زحمات شما و تمام دوستان هستم
بسیار زیبا بود
مث همیشه بهرمند شدم از این اشعار دلنشین
دست مریزاد
وقتی اشعار بزرگان منتشر می شود،زبان از توصیف ناتوان است. وفقط یک کلی گویی به عظمت کوه خلاصه در یک واژه می توان بیان کرد: «زیبا»ست!
سلام دوستان، در خصوص این قسمت از شعر خانم گلزایی سوال داشتم:
خدا
بر فراز سپتامبرهای یخ زده بادکنک هوا می کند
به نظرتون وارد کردن خدا در شعر و در حال بادکنک هوا کردن صمیمیت بیش از حد شاعر با خالق هستی رو نشون نمیده؟!!!! و به سخره گرفتن خداوندگار زمین و آسمان رو!!!!
دوستان لطفا راهنمایی کنید تا منظور از این قسمت شعر رو بهتر متوجه بشم و گرفتار برداشتی اشتباه نباشم چون از دید من باید شاعر در کلمه به کلمه شعرش پایبند به اصول حاکم بر جامعه دینی و باورهای دینیش باشه و عبور از این باورها معنی جز عدم تعهد شاعر رو نمیده،تشکر
بسیار عالی انشالله همیشه موفق باشید
شعرای واقعا زیبا پرمعنی هستن
بسیار هنرمندانه باتشکرقدرانی ازشما عزیزان آرزوی موفقیت برهمه دوستان