وام هـــای میلـیـاردی زیـر سقـف مــرغـداری هـای پـوشـــالـــی

گندمـــــ پرس : معضل اشتغال و بیکاری جوانان و خـانواده ها یکـی از مشکلات اساسی و اصلی شهرستان زابـل است.

 

مــردمان سیستان امـروز که با پیشه و پیشینه ی دامـداری ،کـشاورزی ، صیادی و مشاغل، تولیدات و صنایع وابسته به هـامون، روزگـار می گـذراندند و امرار معاش می نمودند در مـواجهه با خشکسالی و از بین رفتن منابع ارتزاقشان با مشکل جدی و نفس گیر بیکاری روبرو گشته اند.

 

 

یکی از راههای پیش رو و پیشنهادی مسولان برای کار آفرینی؛احـداث واحـدهای پرورش مـرغ و تخصیص وام به دارندگــان امتیاز مرغداری می باشد.
اما آنچه ما را به نوشتن این مقاله واداشت گزارشات واصله و نتایج بررسی های بعمل آمده مبنی بر عدم توفیق شرکـت های تعـاونی مرغداری در سیستان است.

 

 

امیدواریم با این نوشته بتوانیم گـامی موثر در جهت مرتفع نمودن مشکلات پیش روی این حرفه برداریم؛

– آنچه مشهود است اینکه؛متاسفانه بیش از  100واحد شرکت تعاونی مرغداری این شهرستان، طی سال‌های گذشته تاکنون، به دلایل مختلف از جمله عـدم مدیریت و نظارت صحیح به تعداد اندک و حدود 10مرغداری کاهش پیدا کرده و مابقی ورشکسته و مجبور به تغییر شغل شده‌اند.

 

– عدم آموزش، نظارت صحیح، رسیدگی و بررسی راهکارهای درست و عملی برای رفع مشکلات پیش روی این حرفه، باعث شده تا کار آفرینی در این صنف دچار رکود و ورشکستی شده و شاهد بیکاری، ناتوانی مالی در پرداخت اقساط وام ها و از دست رفتن انرژی کارآفرینانی باشیم که می توانستند سرمایه خود را به همراه وام های دریافتی در شهرهای بزرگ هزینه کنند و کمتر خاک بخورند و بیشتر سود ببرند!! اما ترک سرزمین نیاکان نکردند، ماندند، جنگیدند و در این جنگ تمام سرمایه خود را در سایه ی ضعف مدیریتی و نظارتی از دست دادند.

 

– نبود کشتارگـاه و عدم حمایت مسولین از احداث آن ،به صورت نیمه خصوصی، با توجه به جمعیت و وسعت بالای استان باعث شده در بازار عرضه و رقابت ،مرغداران سیستانی از دیگر مناطق عقب بیفتند .

 

آنچه قابل توجه است اینکه در استان پهناور سیستان و بلوچستان ،تنها چهار کشتارگاه طیور وجود دارد که از این تعداد فقط یک کشتارگاه، آن هم به صورت نیمه فعال، در شهرستان ایرانشهر مشغول به  کـار می باشد.

 

 

تلفات بالای طیور در منطقه سیستان یکی از نگرانی های مهم مرغـداران مـی باشد کـه بعضاً با وجـود مـراقبت هـای ویژه باز هـم شاهـد آن هستیم و این موضوع باعث دلسردی سرمایه گذار در کنار دیگر موضوعات مطرح شده است.

 

 

 

از عـوامل مـوثر در مـرگ و میر بی رویه ی جـوجـه ها و به اصطلاح مرغهای ماشینی عدم سازگاری با شرایط بد زیست محیطی منطقه است؛همجواری با مرز افغانستان، وجود طوفانهای 120 روزه که به انتشار آلودگی و انتقال بیماریهای مسری بین دام،طیور و انسان،کمک می کند،گرد و غبار و ریزگردهای معلق موجود در هـوا،عـدم رطوبت کافی و ….

 

 

 و با وجود شرایط حاکم سوال این است که؛ علت واگـذاری و دادن مجوز برای ساخت مرغداری در منطقه سیستان چیست؟

 
  از جمله دیگر معضلاتی که مرغداران شرکت تعاونی های مرغ در سیستان با آن دست و پنجه نرم می کنند می توان به موارد زیر اشاره نمود:

 

1. صندوق بیمه محصولات کشاورزی غرامات مرغداران را به موقع پرداخت نکرده و بعضا تا 9 مـاه این غرامت ها به تعویق می افتد.

2. شرکت نفت سوخت مرغداری ها را به حداقل رسانیده به طوری که تا پایان دوره جوجه ریزی کفاف نمی دهد و تولید کننده ناگزیر به تهیه و خریداری سوخت به صورت آزاد است.

3. شرکت پشتیبانی امور دام که مسئولیت حمایت از مولد و تامین ذرت،سویا،گـندم و غیره و همچنین وظیفه ی پیش خرید محصول مرغ را بر عهده دارد از زیر بار مسئولیت شانه خـالی کـرده و از خرید سرباز می زند.

 4. تولیدی ها ملزم به پرداخت مبالغ زیادی برای ثبت و قانونی کردن کار، با عناوین؛ نظام مهندسی بابت تمدید پروانه بهره برداری ، اتحادیه شهرستان،اتحادیه استان،کپی برابر اصل جهت تامین سوخت و… می باشند.

5. به دلیل فاصله زیاد و بعد مسافت بالای بین کارخانه و محل پرورش مرغ، مرغداران برای تامین جوجه و دانه مجبور به صرف بیش از 5 میلیون تومان کرایه حمل، به ازای هر 10 هزار قطعه جوجه، هستند ، که البته این مبلغ سوای ضرر و زیان حاصل از تلفات بسیار زیاد جوجه هایی ست که  در بلندی راه دوام نمی آورند و پیش از رسیدن به مقصد از بین می روند.

 

6. همینطور بعد مسافت باعث تلفات شدید در جوجه و در مرغ های بالغ می گردد چرا که ؛ تامین جوجه گاها از مناطق شمالی به علت نبود کارخانه جوجه کشی در استان انجام می شود و این فاصله که بین48 تا 72 ساعت است موجب دهیراتاسیون یا همان از دست دادن آب بدن جوجه و مرگ مرغها در سنین بالا ست.

 

آنچه گفته شد گوشه ای از مشکلات زیادی ست که سد راه مرغداران سیستانی ست و آنچه ناگفته باقی ماند گلایه مندی از عزیزانی ست که با نام تولید و کار آفرینی از وامهای میلیونی و میلیاردی شرکتهای تعاونی بهره می بردند بی آنکه به شهر و مردمانش بهره ای برسانند و جوانی یا خانواده ای را از بیکاری نجات دهند.

 

 

و دیگرانی که با هزینه کرد حدود 20 درصد از وام موفق به ظاهر سازی شده و باقی اعتبار را به استان و کار دیگری انتقال دادند و این از نظر وجدانی خیانت است به شهری که سالهاست با هیولای بیکاری در شرایط بحرانی، مرزنشینی و مواجهه با جنگ نرم،دست به گریبان است .

 

امید ما ابادانی سیستان است در سایه تلاش و هدفمندی مردم و مسولان
و آرزوی مان همراهی یکایک سیستانیان.

 

 

نـــورا