گندم خبر, طبق اظهارات رئیس پلیس راه شمال استان سیستان و بلوچستان، محورهای زابل – زاهدان و زاهدان – بم بیشترین تصادفات را در سطح استان به خود اختصاص داده است .
اینکه پس از بالغ بر یک دهه، هنوز بزرگراه زابل – زاهدان به سرانجام نرسیده، بخصوص از سه راهی دشتک تا رامشار – خود مقوله ای مجزا را می‌طلبد که گفتن از آن چیزی شبیه آب در هاون کوبیدن است؛ کما اینکه سالیانه بارها و بارها و از تریبون های مختلف این معضل مورد نقد قرار گرفته و نتیجه ای در بر نداشته است:
گوش اگر گوش تو و ناله اگر ناله ماست
آنچه البته به جایی نرسد فریاد است
در این مقال کوتاه روی سخن ما با مسئولین راه استان نیست، چرا که آنچه باید گفته میشده، شده و اگر قرار بر تغییر و تحولی باشد، برای نسل آینده ان شاءالله…..
اینک سخنی با متولیان امر در حوزه محورهای مواصلاتی حوزه سیستان!
همان گونه که همشهریان گرانقدر مستحضرند، اهمیت راه و محورهای مواصلاتی و نقش آن در توسعه مناطق و فواید اقتصادی، اجتماعی و….. آن قابل کتمان نبوده و نیست.
حوزه سیستان با دارا بودن ۵ شهرستان، لزوم توجه بیش از پیش به چنین مهمی را می طلبد.
اگر چه بزرگراه زابل – زاهدان که اکنون روند زیرسازی و آماده سازی آن به کوتاه ترین و سهل ترین حد ممکن رسیده و به اصطلاح “گاو پوست شده و به دم آن رسیده”، از دسترس مسئولان شهری سیستان خارج است، اما آنچه در حیطه اختیارات و ید ماست، چرا باید در اجرای آن اغماض و سهل انگاری به خرج دهیم؟
فارغ از عبور و مرور فراوانی که شهروندان سیستانی، روزانه در این مسیرها انجام می دهند، خطر تصادفات جاده ای و تلفات جانی گاه و بیگاه – که البته کم هم نیست – نگاه خاص و ویژه ای را به این قضیه می طلبد.
در زیر نگاهی گذرا به هر یک از محورهای فوق خواهیم انداخت:
(مسافت ها تقریبی است)
۱- “زابل – هامون” که به همت متولیان سابق و احتمالا در راستای ادامه عملیات بزرگراه زابل- زاهدان به نحو شایسته عملیاتی گردید.
۲- “زابل – نیمروز” با فاصله تقریبی ۷ کیلومتر که حدود ۳ کیلومتر یا بیشتر آن تا پایان گلزار شهدا دوطرفه گردیده و فاصله آنچنانی تا میدان قائم آباد نمانده است. ناگفته نماند که ایجاد سرعت گیرهای بیشمار در طی این مسیر علاوه بر تکدر خاطر رانندگان، نتوانسته مانع بروز حوادث و تصادفات منجر به مرگ و میر افراد گردد.
۳- “زابل – زهک” با فاصله تقریبی ۲۵ کیلومتر که با جرات میتوان آن را پر مخاطره ترین جاده مواصلاتی بین شهری قلمداد نمود. گواه این مدعا آمار بالای تصادفات منجر به مرگ یا جراحت همشهریان در این مسیر است.
۴- “زابل – هیرمند” با فاصله تقریبی ۳۰ کیلومتر که به لحاظ قیاس آمار تصادفات و تلفات قطعا چیزی کمتر از جاده زهک نیست.
با توجه به این مقولات دردمندانه از متولیان امر تقاضا میشود جهت رفاه حال شهروندان، توسعه سیستان، ممانعت از مرگ و میر همشهریان، تسهیل در عبور و مرور و…. فکر و اقدامی عاجل برای آن بیندیشند؛ ولو به اندازه تسطیح یک کیلومتر از حاشیه جاده اصلی….
نکته مهم آغاز به کار هر پروژه ای است، نه اتمام آن…..
آب دریا را اگر نتوان کشید
هم به قدر تشنگی باید چشید
لطفا کمی جهادی تر بیندیشید؛
برای سیستانمان، برای مردممان و برای فرزندانمان……
یا حق
دلواپس سیستانی
با سلام :بلوار ارتش سال ۷۱ شروع شده بعد از ۲۵ سال هنوز تمام نشده ومثل یک خرابه است نمیدانیم کار شهرداری و شورای شهر چیست اینها که توان انجام هیچ کاری را ندارند ؛اصلا نودن شهرداری با چنین شرایطی چه معنایی دارد ،شهرداری منحل شود خیال مردم راحت میشود و خودشان بهتر کارها را انجام میدهند
سلام کاش با متولیانی که این محورها را در قبل اجرایی یا اجرا کرده‌اند هم مصاحبه‌ای میشد و یادی از زحمات آنان که فراموشش کرده‌اند می‌کردید.
جاده زابل به شهر علی اکبر هم دو سومش آسفالات شده ولی یک سوم پایانیش مونده دلیل اهمیت این جاده وجود کوه خواجه در انتهای این جاده هست و مردم هر هفته برای کوه نوردی و یا دیدن کوه خواجه از این جاده استفاده میکنند از فرماندار شهرستان هامون آقای کیخا درخواست میکنم که به وضعیت این جاده رسیدگی بکنن و باقیمانده جاده رو هم آسفالت بکنن
از مسئولین اداره راه و سایر مسئولین سیستان درخواست میکنم سیستان رو از طریق ریل راه آهن به مشهد متصل بکنند مردم شهر زابل و شهر های اطراف زابل به دلیل درمان و معالجه به مشهد تردد زیادی دارند یکی از دلایلی که مردم از سیستان و به صورت کلی از این استان میروند نبود دکتر های متخصص و با تجربه در این استان هست برای نمونه یکی از دوستان اینجانب به دلیل تردد زیاد به مشهد جهت درمان و معالجه خانه خودش رو برای همیشه به مشهد منتقل کرد که اگر زابل به مشهد قطار میداشت مطمئن هستم از زابل نمیرفت چون وابستگی روحی زیادی به زابل داشت ولی به علت تردد زیاد در جاده زابل به مشهد با ماشین شخصی مجبور شد از زابل به مشهد مهاجرت بکند