معلم؛دلم چشم به راهت است

گندم پرس: شکوفه های درخت سواد امروز به ثمر می نشیند و آوای خوش بهار زندگی را، می شود در سر تا سر اردیبهشت جست و جو کرد. اردیبهشت این دردانه ی فصل بهار به خود می بالد که در آستینش گوهر گرانبهایی چون روز معلم دارد.امروز تمام سرمشق های عالم را به نام تو زده اند چرا که حس خوب یادگیری را تو در وجودمان شعله ور کردی.وقتی به مهر هفتمین سال زندگیم می نگرم تو را چون هدیه ای نو رسیده می بینم که رسالتی گرانبها بر دوش داری.در تمام دوران تحصیل چه در مدرسه و چه در دانشگاه تو در کنارم بودی و نمی گذاشتی سوالی در ذهنم بی پاسخ بماند.امروز که به قول تو “بزرگ شده ام” ،هنوز هم عطر خوش یادگیری را که از تو به یادگار دارم حس میکنم.
وقتی تو از دریای علم و دانش برایم می گفتی؛آن لحظه را خوب به یاد دارم.گاهی سستی اندیشه ام را بهانه می کردم اما تو نمی گذاشتی از یادگیری دور شوم و دوباره مرا به سمت و سوی دانش سوق می دادی.امروز اگر به درجه ای از علم رسیده ام و غیر از سخنان نکوهیده ،می توانم خوب بخوانم و بنویسم؛این ها را مدیون تو هستم .کوله بار علم را امروز به قله ی معرفت می رسانم تا یادم بماند فرهنگ قدردانی را فراموش نکنم.
چه یاد بود زیبایی است وقتی مطهری از عمق جان سخن می گفت و حالا شهادتش روز باشکوهی را در تقویم ماندگار کرده است.
ایمان و معرفت را می توان در وجود مطهری های این زمان هم جست و جو کرد؛همان کسانی که سکان دار علم و فرهنگ و هنر در جامعه هستند.
زمین و زمان بر دستان پر از مهرت بوسه می زنند تا شاید بتوان گوشه ای از این عشق وصف ناشدنی را جبران کرد.
تو هیچگاه ایفای نقش نکردی؛تو با تمام وجود درس علم و ایمان به ما یاد دادی و اجازه ندادی لحظه ای خود را در میان نقش های مبهم یک تئاتر حس کنیم.ما با تو زندگی کردیم و به سرزندگی رسیدیم.
روزت مبارک