بال های بی پرواز سیستانیان

گندم پرس: استان سیستان وبلوچستان درجنوب شرقی ایران واقع شده است،شهرستان زابل یکی از شهرستانهای این استان است که باوجودپهنای بسیار درمشکلات فرهنگی دست و پامی زند. آنها مردمی هستند مهربان که لبخندشان گویای رضایت از حیات نیست.عادت واژه ای که گویا در تمام زندگی نقش بسته است،بیکاری یک کار می شود و نخواستن یک رسم است.زمزمه هایی از امید بر دل ها جاریست اما فرد راعزم تغییر نیست،به کرات میبینیم جوانانی که گویی زندگی را بدون هیچ تلاشی متحمل شده اند . سیستان در فرهنگی فراموش شده به دنبال پیدا کردن خود در برهوت فقر نیست .فقر که چون مهری بر سرنوشت جوانان و زنان نقش بسته تقدیری تغییر ناپذیر است .فقر اقتصادی می تواند یکی از دلایل در فراهم آوردن فقر فرهنگی شود.سیستان جوانانی دارد که نه خود راهی دارند برای حل فقر اقتصادی نه انگیزه ای برایشان باقی مانده است.زنانی که به روزمرگی راضی شده اند یاشاکی اند از وضعیتی که درسیستان بوجود امده و یا مولدند، مولد انتقال رسوم، رسوم درست و غلط . کودکان بهت زده اند،بهت زده ازسرنوشت مبهمی که درانتظارشان است.آنها کوچه ها را میشناسند اما کتاب را نه، آنها بعد از گذراندن چند کلاس به دلیل مشکلات زندگی و بی سوادی والدین ترک تحصیل می کنند و دختران برای داشتن سرپناهی وبنا بر رسوم زود ازدواج میکنند وامید دارند که خوشبخت شوند، داشتن تعداد زیاد فرزند هم برای خانواده ها یک رسم است. مردان گذران زندگی را از دریاچه میدانستند باخشک شدن دریاچه و خشکسالی زندگی را برای خود نیست میدانند. در این بین امکانات آموزشی و رفاهی بسیار در سطح پایین است و اگرتعداد انگشت شماری از افراد به دنبال خلاصی از وضعیت موجود برایند سوالی بی جواب در ذهن برایشان بوجود می آید .چطورامکان پذیر است؟زنان و مردان شهرستان زابل به دلیل مشکلات فراوان بسیار شکسته تر از سنشان به نظر می آیند آنها یا راهی در پیش رو ندارند یا امکانی برایشان فراهم نیست که این وضعیت را بهبوددهند .