از مرز اقتصادی؛تا مرز بی تدبیری

سالهاست که استان سیستان و بلوچستان به عنوان یکی از پهناورترین استانهای کشور به حساب می آید چرا که یازده درصد وسعت ایران را استان ما داراست.موقعیت راهبردی و ترانزیتی این استان می تواند موقعیت خوبی را برای آن رقم بزند اما هنوز بعد از گذشت مدت زمان زیادی این استان و شهرهایش جزو محروم ترین های کشور به حساب می آیند.فرصت های توسعه یافتگی به خارج از استان صادر شد و مردم خود به چشم دیدند بار بستن فرصت های طلایی زندگیشان را…
موقعیت موجود بازارچه های مرزی و تعداد آنها که چیزی نزدیک به 12 بازارچه است ؛فرصت هایی برای توسعه یافتگی دیگر مناطق ایجاد کرده است چرا که درآمد حاصل از مرز ها به خارج از استان صادر شده است!حال بنا به گفته ی استاندار سیستان و بلوچستان ” اگر بخشی از درآمد مرزی به استان بازگردد 15 هزار فرصت شغلی در استان ایجاد میشود “
اگر این امر تحقق پیدا کند یعنی تامین آینده ی شغلی استان در پناه مرز و مرزنشینی …
بازارچه های مرزی میتواند به عنوان حلقه ی توسعه یافتگی استان به حساب آید حال تدبیر و بصیرت جهت توسعه یافتگی منطقه نیازمند فضایی برنامه ریزی شده است .اما و اگرهای مسوولین در فواصل زمانی مختلف هیچگاه به تحقق نرسیده است.حمایت از مرزنشینان بخشی از روند بهبود توسعه یافتگی به حساب می آید .
ایجاد بستر و امکانات مناسب برای استان پهناور ایران میتواند در خود ماندگی این استان را کمتر کند.جوانان متعد و متخصص استان از بی رحمی و بی توجهی مسوولان آزرده خاطر شده اند.بسته های حمایتی برای تشویق مرز نشینان می تواند در برآورده کردن نیازهای اساسی استانمان موثر باشد .
عقب ماندگی استان مرز نشین سیستان و بلوچستان در وعده های در خود مانده ی استاندار ریشه کرده است.تکرار روزهای محرومیت هیچگاه نمی تواند حس زندگی را به مردم باز گرداند.گاهی اوقات وعده های تو خالی؛انزوا طلبی استان را بیشتر به نمایش میگذارد.منشا آسیب های اجتماعی سیستان و بلوچستان را باید در نبود یک خرد جمعی بین مسوولین دانست.خیالبافی های توسعه یافتگی استان؛این روزها بیش از پیش شده است و این خیالبافی ها هیچگاه به واقعیت تعبیر نمی شود چرا که نگاه محرومیت زدایی در استان ماندگار شده است.
هویت تاریخی و مرزی؛موقعیت ها و پتانسیل های ترانزیتی همه و همه در سایه ی وعده های تو خالی مسوولین استانی پنهان شده است.