امشب از داغی دوباره چشم زابل روشن است
شهرکی رفته است ،آری وضع سیستان، روشن است

گرچه در بزم حماسه ، هیچ جای گریه نیست
در هجوم شعله ها، تکلیف زابل، روشن است

باز شمعی کشته شد با دست شب اما هنوز
این سیستان کهن ، با نورایمان روشن است

کی میان ابرهای تیره پنهان می شود؟
آسمان ما که با خون سیستان ،روشن است

شهرکی هم رفت، آری! او هم اینجایی ک بود
مردمان معلم را آغاز و پایان ، روشن است