به نام ایزد یگانه
طبع من مسئول تاریخ است، ساکت مانم ار
هان به وجدانم مرا تاریخ مدیون می کند
میرزاده عشقی
این برگ از ادب نامه را با پرسش از خویش و شما آغاز می نمایم :
زن سیستانی و بلوچ در شعر و ادب ایران به چه جایگاهی دست یازیده است؟
آیا توانسته در دل و دیده ی مخاطب امروز به نیکی نشیند ؟
تجربه های زیستی،فکری و فرهنگی بانوان شاعر سیستان و بلوچستان در قدر و اندازه ای بوده و هست که رویکرد و نگاهش به سمت مسایل جامعه و انسان امروز کشانده شود؟
شعر بانوان ودختران هم استانی ما ، در بر گیرنده چه درونمایه هایی است؟
سیاست؟ عشق؟ شرایط اجتماعی ؟ طنز؟ دین؟خدا پرستی؟عرفان؟پند و اندرز؟زنانگی؟مادرانگی؟آرمان گرایی؟داد خواهی و ظلم ستیزی؟دفاع از حقوق زنان؟
و اگر شعر را در بر گیرنده ی تاریخ منظوم هر زمانه ای بدانیم ،زن سیستانی و بلوچ تا چه اندازه در نگارش این دیوان نقش داشته است؟
مقام زنان شاعر این خطه از دریچه ی آشنایی با فنون شعر و ادب، زیبایی شناسی و شناخت و گستردگی واژگان،کجاست؟
آیا توانسته بار شگرف فرهنگ و تمدن جنوب شرقی کشور را بر دوش پایبندی کشد آنچنان که به شایستگی بر دامان نسل پس از خویش نهد؟
رونمایی کتاب” قانون سیب و جاذبه” در برگیرنده ی شعر بانوان استان سیستان و بلوچستان،انگیزه ای شد برای پیش آمدن و پیش کشیدن آنچه نوشتیم وخواندید.
گرچه تا دست نیافتن به این کتاب،نمی توان پاسخی درست به پرسشهای بالا داد و هر چند،پس از آن، اما نخستین قدم، روزنه ای ست از امید به فردای ادبی زنان سرزمینم.
پیروز و سرافراز باشید
ادب نامه سیستان و بلوچستان
ساناز شهنوازی -۲۷بهمن ماه ۹۴
اهل کویرم با من از یک درد بنویس
دردی که با ما آنچه خواهد کرد بنویس
از تشنگی ها ودل پر خون هامون
از پشت زخمی، خنجر نامرد بنویس
از کوه اوشیدا واز زرتشت ،حتی
از هر چه طوفان بر سرم آ ورد بنویس
از کوچه های خالی وچشم انتظاری
از انتهای باور یک مرد بنویس
باید تمام شهر را تنها بگردم
از رد پای عاشقی شب گرد بنویس
از شاخه ی گز، بین انگشتان رستم
با چشم نا اهلان چه ها می کرد بنویس
از هر چه باید گفت وما اینجا نگفتیم
از یک زبان ساده ی پر درد بنویس
هاشم علیدادی
((سوغاتی))
واین منم
زره رسیده
ازکوچه های پرپیچ وخم خورشیدندیده
کوچه های عطرآگین ازبوی یخ
بوی غنچه های پرپرشده ی اشک
چمدانم پرازتنهایی ست
وسوغاتم:
چادرنمازمادر
اشک های خواهر
وآرزوهای معدوم برادرم
آه…
این منم
خسته زخستگی های پریشان
تکیه داده به شانه های پیردفترم
ونوازش می کند
گیسوان انگشتانم را
مدادکوچکم
آن طرف درقاب آینه
غریبانه می خندد
کودک مه گرفته ی موطلایی
محبوبه میرشاه
من
از “رفتنت” جا مانده ام
سالهاست
در بیداری هایم
خواب ِ “خواب ” می بینم
و کابوس بیداری …
میرعلی دادخواه
شبی چشمان خود بی خواب کردم
دلم را در هوایت آب کردم
نوشتم یک غزل از روی ماهت
گمانم شعر خود را ناب کردم
گذشتم از سکوت سبز چشمت
نمی دانی چه با مرداب کردم
تمام تشنگی های دلم را
میان باورت سیراب کردم
و دستانم درخت بید مجنون
که لرزید و تورا بی تاب کردم
تو دریای منی، من ساحل عشق
تنت را سر به سر محراب کردم
تمام نقشه های بودنت را
نمی دانم چه شد بر آب کردم
محمد حسن شهنوازی
لینک کوتاه : http://gandomkhabar.ir/?p=31617
درود
اشعار بسیار زیبا و دلنشینی بود
قلمتان مانا
سلام. بسیار جالب و مفید است.موفق باشید.البته تخصص من شعر کلاسیکه و صد البته از فداییان آقای شهنوازی هستم.